We moeten praten
Als de driejarige Koen met zijn vaders mobieltje speelt
en het apparaat plotseling overgaat, strijkt hij onwillekeurig over het groene icoontje. De stem van zijn moeder klinkt. In de veronderstelling dat ze Koens vader
aan de lijn heeft zegt ze: ‘We moeten praten.’ Iedereen
die ooit een relatie heeft gehad weet: dit is niet goed.
En inderdaad, ze staat al op het vliegveld en verhuist
terug naar haar geboorteland. Koen en zijn vader blijven achter. Als dit is wat er van praten komt, denkt
Koen, dan houd ik voortaan mijn mond.
Acht jaar later zit Koen in groep zeven en praat
hij nog steeds zeer zelden. De spreekbeurten komen
eraan. Wanneer het Koens beurt is, schuifelt hij naar
het digiboard en klikt een afbeelding van De bedreigde zwaan van Jan Asselijn aan. ‘Dit zal jullie wellicht
verrassen,’ zegt hij. ‘Verwacht geen verhaal over pony’s
of vulkanen. Ik houd mijn spreekbeurt over… alles.’
Hij begint te vertellen over zijn moeder die zei dat ze
moesten praten, over het getreiter van zijn klasgenootjes en zijn heimelijke wraak, over zijn vader die hem al
die moeilijke woorden heeft geleerd, en over ‘opa’; de
man van de moestuin om de hoek, die Koen als enige
echt begrijpt.
We moeten praten is een korte maar hartverscheurende roman van Jan van Mersbergen. Een verhaal in
de vorm van een spreekbeurt, met een onvergetelijke
afloop.
